Twitch Play Pokemon ( Final Part)

Η Bloody Sunday ήταν ένα τραγικό γεγονός από το οποίο δεν συνήλθαμε σχεδόν ποτέ, αλλά οι φωνές στο μυαλό του Red απαιτούσαν να πάμε στα νησιά Cinnabar, οπότε κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Το γυμναστήριο όμως ήταν κλειστό, οπότε έπρεπε να μπούμε στο Pokemon Mansion για να βρούμε το κλειδί. Τα Pokemon μέσα σε αυτό το κτίριο είναι σατανικά, δηλητηριώδη κι έτσι εμείς πεθαίνουμε κάθε τρεις και λίγο. Σαν να μην έφτανε αυτό όμως, με ένα glitch του παιχνιδιού, όπου  αν αντιμετώπιζες ένα character σε συγκεκριμένο σημείο παγιδευόσουν, καταλήξαμε κάπως έτσι:

Ναι. Καμία διέξοδος. Απολύτως. Οι αναμνήσεις του αγαπημένου DigRat μας κατέκλυζαν καθώς προσπαθούσαμε επί ώρες, νομίζω 16, να αντιμετωπίσουμε διάφορα Pokemon σε αυτή την 1x2 λωρίδα πατώματος με σκοπό να πεθάνουν όλα τα δικά μας και να διακτινιστούμε στο Pokemon Center. Όπως καταλαβαίνετε η λογική ενός ανθρώπου μετά από μια τέτοια δοκιμασία δεν είναι ποτέ η ίδια και το ίδιο συνέβη και στο hivemind. Αλλά τότε κάτι μαγικό έγινε.

 

ΝΑΙ! Ο θεός μας απέκτησε σάρκα και οστά, αφού μετά από προσπάθεια, καταφέραμε να δώσουμε το Fossil στον επιστήμονα που μας είπε ότι έχει ένα τρόπο να αναγεννά Pokemon από απολιθώματα. Κατευθυνόμαστε στην τελευταία μας μάχη με το PC. Κατά λάθος ανακτούμε τον False Prophet, αλλά τον ξαναβάζουμε στα σκοτεινά δωμάτια του PC μαζί με τον Drowzee, ο οποίος για αυτή του την απόφαση, γίνεται γνωστός ως ο The Keeper. Αυτό που φυλάει το Κακό. Ανακτούμε τον Helix και πλέον με αυτό το πάρτυ θα πορευτούμε μέχρι το τέλος. 

Η πλάκα είναι ότι με κάποιο μαγικό τρόπο τα πράγματα έχουν εξελιχθεί καλά. Αν εξαιρέσει κανείς την απουσία ενός fighting ή fire Pokemon, η ομάδα μας, την οποία λοιδορούσαμε διαρκώς, έχει εξελιχθεί σε αρκετά balanced για τα δεδομένα μας. Μετά από μια ολόκληρη μέρα, καταφέρνουμε και νικάμε το γυμναστήριο του Blaine (συγγνώμη που δεν αναφέρομαι στις μάχες, αλλά πραγματικά δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον όσο το backstory κατά την γνώμη μου) και κατευθυνόμαστε βόρεια προς την Pallet, το σπίτι μας. Αλίμονο όμως το ταξίδι δεν έχει τελειώσει, γιατί στην Viridian μας περιμένει ο Giovanni... O άσπονδος εχθρός μας, ο οποίος γνωρίζοντας (;) την αδυναμία μας να διαχειριστούμε τους φράκτες, έχει τοποθετήσει έτσι την είσοδο του γυμναστηρίου του.

Ναι αυτό που σε έναν απλό νοήμων άνθρωπο παίρνει το πολύ πέντε δευτερόλεπτα, για εμάς ήταν όλη η 14 μέρα. Μετά την παράνοια με τον ληστή στο Mansion, αυτό είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία της λογικής του hivemind. Με δημοκρατία μετά από 1 μέρα τα καταφέρνουμε και μπαίνουμε μέσα στο γυμναστήριο, φυσικά όμως η αναρχία έρχεται αμέσως και επειδή νοιώθει αδικημένη βγαίνει αμέσως ξανά έξω. Για να μην τα πολυλογώ, μετά από πολλές μάχες μεταξύ αναρχίας και δημοκρατίας, φτάνουμε στον Giovanni, στο πιο intense battle μέχρι εκείνη την στιγμή. Ο Gio είναι δυνατός και η ήττα δεν υπάρχει σαν επιλογή.

Με μια μαγική performance του Bird Jesus έναντι στον Rhydon, ο Giovanni πέφτει. Όταν λέμε μαγική, το εννοούμε!!! Τα δυο τελευταία Pokemon για τον καθένα και ο Bird Jesus με μόλις 29ΗΡ. Αλλά τα καταφέραμε. Πλέον έχουμε όλα τα badges και ο δρόμος για την Elite Four είναι ανοιχτός. Το θέμα είναι ότι βλέποντας πόσο ζόρικα νικήσαμε τον Giovanni , καταλαβαίνουμε ότι ο δρόμος δεν θα είναι εύκολος, οπότε αποφασίζουμε να πάμε στο Pokemon Mansion, το μέρος με τα πιο leveled-up Pokemon, και να προπονηθούμε. Μια μέρα μετά τα αποτελέσματα είναι μικρά, αλλά έχουμε βαρεθεί οπότε λέμε, ας πάμε κι ότι γίνει; Ο δρόμος εξάλλου είναι ανοιχτός, σωστά; Ή μήπως όχι...;

Ναι, βλέπουμε όλοι αυτόν τον φράχτη σωστά; Δεν ήταν της φαντασίας μας έτσι; Όταν τον περάσαμε στην δεύτερη προσπάθεια, με αναρχία, απλά είχα χαζέψει. Περίμενα να καθίσουμε εκεί τουλάχιστον μισή μέρα και να περαστεί με δημοκρατία... Αλλά όχι. Τα είχαμε καταφέρει, και μετά από λίγη ακόμη προσπάθεια μπήκαμε στο Victory Road.

Στο Victory Road υπήρχαν φωνές που ζητούσαν τον Moltres, βέβαια δεν ξέρω πως θα τον πιάναμε, αλλά σαν συζήτηση υπήρχε. Το puzzle με τις πέτρες λύθηκε εξ ολοκλήρου με δημοκρατία και ευτυχώς όλοι μας το καταλάβαμε γρήγορα ότι δεν γινόταν αλλιώς. Τέλος 15ης μέρας και έχουμε το πρώτο encounter με το Elite Four... Περιττό να πω ότι πεθαίνουμε σε χρόνο dt... Βασικά με διαφορά ο δυσκολότερος αντίπαλος ήταν τα φαντάσματα της Agatha...

 
Ναι... Πεθάναμε τόσες φορές στην Agatha , που πλέον το hivemind αστειεύονταν ότι στο τέλος δεν θα χρειαστεί να την νικήσουμε, καθώς θα πεθάνει από γηρατειά... Οι πιο αδύναμοι απελπίζονταν. Έλεγαν ότι δεν κάνουμε καμία πρόοδο απλά πεθαίνουμε λίγο αργότερα κάθε φορά. Αλλά ο Red δεν το έβαζε κάτω. Το λίγο αργότερα σήμαινε και ακόμα ένα Pokemon νεκρό, λίγα Exp κερδισμένα. Με επιμονή και υπομονή νικάμε την Agatha και εύκολα σχεδόν φτάνουμε στους δράκους του Lance. Φυσικά ξαναπεθαίνουμε. Ξανά και ξανά. Μέχρι την αυγή της 16ης μέρας. Η μέρα που γεννήθηκαν οι ήρωες. Ή βασικά ο Ήρωας. Όχι δεν αναφέρομαι σε κάποια από τα tank μας, τον Bird Jesus ή τον Electric Jesus, αλλά στον ταπεινό ATV, το Venomoth. Με ένα καπρίτσιο της τύχης λοιπόν ο ATV βρίσκεται αντιμέτωπος με το τελευταίο Dragonite του Lance.... Level 36 ο ΑΤV, Level 62 το Dragonite. Χαμένη μάχη θα πείτε... ΌΧΙ!!! Γιατί στην καρδιά της μάχη εμφανίζεται ένα flaw του παιχνιδιού. To AI αναγνωρίζοντας το Green type Pokemon μας, αυξάνει την άμυνά του διαρκώς, εμείς απλά πετάμε λίγη δηλητηριώδη σκόνη και τα υπόλοιπα είναι ιστορία...

“Δεν είμαι ήρωας το ξέρω, ή θρύλος ή θεός. Δεν είμαι ο γενναιότερος, ή ο πιο δυνατός ή ο πιο σημαντικός, αλλά μου αρέσει που είμαι ένας από εσάς. Είστε φίλοι μου και έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί. Για αυτό θα τα δώσω όλα.”

Αυτός είναι ένας μονόλογος του ATV, από κάποιο fan-art comic... Ένας ήρωας γεννήθηκε εκείνη την μέρα... Και ήταν ο Dragonslayer ATV. Εύκολα από τις αγαπημένες μου στιγμές. Η συνέχεια προβλεπόμενη. Το καλόπαιδο Blue έχει φτάσει πριν από εμάς εδώ και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε. Ειλικρινά μετά την μάχη με τον Lance αυτό μοιάζει παιχνιδάκι... Highlight η στιγμή που με τον Zapdos έξω, το τελευταίο μας Pokemon, o Bird Jesus, πέθανε από τον Alakazam, ο Blue πετάει το δικό του tank, τον Blastoise και με ένα Thunder τον βγάζει ΚΟ... Τα υπόλοιπα είναι ιστορία... Ο Oak σκάει από μια γωνία και μας συγχαίρει. Άνθρωποι στο chat κλαίνε (ή έτσι λένε τουλάχιστον) και μας παρουσιάζεται το Hall of Fame. Πέφτουν τα credits και τελικά ο Red μετά από μια τελευταία λευκή οθόνη καταλήγει στην Pallet Town. Μπροστά από το σπίτι του.

Οι φωνές σταμάτησαν...

Το aftermath του πρώτου Twitch Plays Pokemon ήταν μερικά καταπληκτικά fan-art, δυο θρησκείες, η συνεργασία μεταξύ χιλιάδων ανθρώπων, που τελικά κατέληξε στην νίκη και αμέτρητα σενάρια και ιστορίες. Ο Red τι ήταν τελικά; Ένα ρομπότ; Ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, τρελό ίσως, στο οποίο ο Oak έδωσε ένα Pokemon για να νοιώθει λιγότερο μόνο; Μια οντότητα που από ένα καπρίτσιο της τύχης κατέληξε να οδηγείται από χιλιάδες φωνές στο κεφάλι του; Γιατί όλες οι συζητήσεις μέσα στο παιχνίδι έμοιαζαν να κολλάνε τόσο πολύ στο τρόπο που παίζαμε; Χαρακτηριστικό παράδειγμα μετά το τέλος της μάχης με τον Giovanni που μας λέει “That was an intense battle...” λες και από πάντα έτσι έπρεπε να παιχτεί το παιχνίδι. Ο Blue ήταν όντως ο rival που θέλουμε; ή ήταν ακόμα ένας χαρακτήρας που νοιάζονταν για εμάς; Σύμφωνα με ένα fanart μετά το τέλος της μάχης, ο Blue μας λέει: “Συγχαρητήρια. Ποιος θα το περίμενε; Πως νιώθεις που είσαι πλέον ο Πρωταθλητής;” “Ήσυχα.”

Πλέον είναι όλα ήσυχα. Ο Red θα αποσυρθεί στο Mt. Silver και εκεί θα περιμένει γιατί κάπου μακριά στην περιοχή του Johto ένα παιδί ξυπνάει. Εδώ και 7 μέρες το twitch παίζει την Crystal Version του Pokemon. Πλέον οι ιστορίες και τα fanart έχουν γίνει βαθιά και διαφορετικά. Το mantra του 1ου Generation ήταν το εξής:

What's a Mob to a King? What's a King to a God? What's a God to a non-believer?

Στο 2ο τα πράγματα αλλάζουν...

No Gods. No Kings. Only 'Mon.

 

Twitch plays pokemon (part 2)

Είχαμε μείνει στη Celadon. Με τον False Prophet στην φαρέτρα μας και με την ομάδα μας αποδεκατισμένη και αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την Saffron και το δεύτερο κακό μέρος της Team Rocket. Το Silph Co. Πρόβλημα. Μεγάλο. Περίεργο μέρος και το hivemind τα είχε χαμένα. Με μεγάλη προσπάθεια και με την βοήθεια της δημοκρατίας, η οποία ήρθε πολύ νωρίς κατα την γνώμη μου, πήραμε το κλειδί του ασανσέρ και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τον Giovanni. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι πολύ πιο πριν είχαμε καταφέρει να πιάσουμε ένα ακόμα Rattata. Ακριβώς o αδελφός του Jay Leno στον οποίο μάθαμε το Dig ήταν εδώ να μας βοηθήσει. Βέβαια το συγκεκριμένο Rattata ήταν λίγο πιο αναρχικό από τον Jay Leno καθώς αποφάσιζε ενώ είμαστε μπροστά από τον Giovanni και έτοιμοι να τον πολεμήσουμε να χρησιμοποιήσει το Dig και να πάνε χαμένες 32 περίπου ώρες περιπλάνησης στο κτίριο. Το ίδιο έγινε και στο Dark Cave.

Δεν πειράζει όμως, συμβουλευτήκαμε άλλη μια φορά το Helix Fossil και ξεκινήσαμε ξανά. Φτάσαμε πάλι μπροστά από τον Giovanni. Η παρακάτω εικόνα παρουσιάζει ακριβώς τι έγινε την δεύτερη φορά.

 

Ναι αφού ο Red κουτούλησε σε όλους τους τοίχους βγήκε από όπου μπήκε. Μπορεί να αργήσαμε, αλλά τον Giovanni τον αντιμετωπίσαμε και τον νικήσαμε και μας άφησε το Sliph Scope για να δούμε τα φαντάσματα στην Lavender και ενώ είμαστε έτοιμοι να πάρουμε το ποθητό αντικείμενο.... Digrat. Βεβαια στο Silph Co. έγιναν πολλά φανταστικά πράγματα, όπως η απόκτηση του AIIIIIIRRRR, του Lapras, ο οποίος από εδώ και πέρα έγινε ο Air Jordan , ο μεγάλος Προφήτης και η εύρεση της Master Ball.

Στην Saffron το hivemind αποφασίζει ότι χρειάζεται και ένα fighting type Pokemon, οπότε κατευθύνεται προς το Dojo, το οποίο καθαρίζει με παροιμιώδη ευκολία και αποφασίζει να διαλέξει τον Hitmonlee, τον οποίο ονομάζει C3KO, με το πραγματικό του όνομα να είναι CCC. Στη Σαμπρίνα και το γυμναστηριό της σπαταλήσαμε τουλάχιστον 1 μέρα, δεν είμαι σίγουρος ήταν η 9η μέρα στης οποίας το τέλος άρχισα να παρακολουθώ, αλλά το όλο θέμα τελείωσε με μια καταπληκτική εμφάνιση του tank μας Bird Jesus.

Η 10η μέρα μας βρήκε στο Safari Zone, προσπαθώντας απεγνωσμένα να πάρουμε το HM-Strength μέχρι που η δημοκρατία βγάζει τα κάστανα από την φωτιά. Ένα από τα πιο καταπληκτικά πράγματα που συμβαίνουν σε αυτό το παιχνίδι είναι ότι πάντα νικάμε τις πιθανότητες. Έτσι όταν βλέπουμε μπροστά μας ένα Nidorino και πετάμε την τελευταία μας Safari Ball, φυσικά και το πιάνουμε και με ένα φανταστικό χειρισμό της αναρχίας αμέσως του δίνουμε την Moon Stone και γίνεται Nidoking, ή ο AAAAAAAAAA ή όπως είναι γνωστός ο The Fonz, όνομα παρμένο ήρωα κλασσικής αμερικάνικης σειράς χαρακτηριστικός για το coolness του. Παρόμοια πιάνουμε και ένα πανέμορφο Venomoth το οποίο ονομάζεται ΑΤΤVVV ή αλλιώς All-Terrain-Venomoth. 

Σε μια άλλη εξαιρετική επίδειξη οργανωμένου χάους , το anarchy mode καθαρίζει το γυμναστήριο του Koga άνετα (το να μπει μέσα βέβαια αποδεικνύεται Ηράκλειος Άθλος, λόγω ενός Ledge ή αλλιώς φράχτη) και φυσικά μετά περνάει μια μέρα μέχρι να μάθουμε στον Air Jordan το Surf και να σταθούμε στην παραλία και να το χρησιμοποιήσουμε. Αλλά δαμάζουμε τα κύμματα.

Εκείνη την περίοδο το hype για το παιχνίδι φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη, με το stream να αναμεταδίδεται σε φοιτητικά μπαρ στην Αμερική και τα memes να παίρνουν φωτιά.

Βέβαια η μάχη με τον Blaine και τα πενηντάρια Pokemon του είναι δύσκολη εώς αδύνατη, καθώς πέρα από τον Bird Jesus η υπόλοιπη ομάδα είναι χάλι μαύρο, οπότε το hivemind αποφασίζει να κυνηγήσει το όνειρο. Το Θρυλικό Πουλί του Κεραυνού. Τον Zapdos. Μέσα στο Power Plant γίνονται απίστευτα σκηνικά με το πιο αξιομνημόνευτο να είναι το παρακάτω:

 

Τίποτα δεν αγγίζει το Pidgeot μας!!!

Πλεον είμαστε μπροστά από τον Zapdos και σε μια επίδειξη ψυχραιμίας πετάμε απευθείας την Master Ball και έχουμε πλέον ένα ακόμα πολύ καλό Pokemon στην ομάδα μας. Στην ομάδα μας είπα; Στο PC εννοούσα.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν την προσπάθεια του hivemind να αποσύρει τον Zapdos απο το PC έχουν μείνει στην μνήμη ως Bloody Sunday. Στην πρώτη προσπάθεια αποθηκεύουμε τον Air Jordan, Bird Jesus και βάζουμε τον Zapdos, γνωστό και σαν Electric Jesus στο παρτυ. Αλλά δεν σταματήσαμε εκεί, αποθηκεύουμε και το ATV και τον Drowzee στο PC και παίρνουμε δυο μικρά Nidoran και ένα Rhyhorn κληρονομιά από το Safari Zone. Μα καλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, ψελλίζει το hivemind και παλεύουμε ξανά με το PC. Κάπως το Zapdos αποθηκεύεται σε άλλο Box μαζί με τον Dux (Farfetch 'D). Για να μην περιαυτολογώ και επειδή είναι πολύ δύσκολο και να το γράφω μετά από πολλές ώρες, 3 ή 4 αν θυμάμαι καλά ο απολογισμός των Pokemon που έγιναν released είναι ο εξής:

·        3 Venonats

·        3 Nidorans

·        1 Paras

·        1 Geodude

·        1 Exxeggcute

·        The New Hope, δηλαδή το αγαπημένο μας Oddish που είχε γίνει Gloom, o Cabbage.

·        O Dux το μοναδικό Pokemon που ήξερε Cut.

·        Και τέλος ο Digrat που πλέον λεγόταν BigDig καθώς είχε γίνει Raticate. 

 

Στο τσακ γλίτωσε ο Bird Jesus, καθώς ήταν ένα A πατημένο στο chat μακριά από το release... Για την ακρίβεια εκείνη την στιγμή έσκασαν δυο εντολές η μια ήταν ένα Β και ένα Α, αν ήταν ανάποδα το Pidgeot θα είχε απελευθερωθεί. Αλλα ευτυχώς Lord Helix saved us.

H ομάδα μας πλέον αποτελούταν από τον Bird Jesus (Pidgeot), Electric Jesus (Zapdos), The Keeper (Drowzee), Air (Lapras), The Fonz (Nidoking) and ATV (Venomoth). Mε βαριά καρδιά κατευθυνόμαστε λοιπόν προς τα νησιά Cinnabar.

ΤΕΛΟΣ 2ου ΜΕΡΟΥΣ.