Batman Arkham Asylum

Αφού ο Τζόκερ έκανε λίμπα το Gotham City, ο Batman κατάφερε να τον συλλάβει και να τον οδηγήσει στις φυλακές του Arkham Asylum. Επειδή στον Batman φάνηκε υπερβολικά ύποπτο το πόσο εύκολα παραδόθηκε αποφασίζει να τον συνοδεύσει στη φυλακή. Οι υποψίες του Batman επαληθεύονται και ο Τζόκερ παγιδεύει τον σκοτεινό ιππότη, παίρνει τον έλεγχο της φυλακής και ελευθερώνει όλους τους εχθρούς που ο Batman είχε πιάσει με σκοπό φυσικά να τον σκοτώσουν μια και καλή. Ετσί ο Βatman πρέπει να καταφέρει να παραμείνει ζωντανός και να αποτρέψει τα σχέδια του σατανικού Τζόκερ.


Το Gameplay του παιχνιδιού είναι μια μίξη action adventure τρίτου προσώπου, fighting και stealth. Ο Βatman περιπλανιέται στο νησί Arhkam που είναι οι φυλακές χρησιμοποιώντας τα gadgets του (τα οποία ξεκλειδώνει και αναβαθμίζει με τα xp που παίρνει), κινείται στις σκιές για να εξουδετερώσει τους εχθρούς αθόρυβα και να σώσει αιχμαλώτους που δούλευαν στη φυλακή και σαπίζει στο ξύλο όλους τους κρατουμένους. Πέρα από όλα αυτά μπορεί αν θέλει να λύσει τους γρίφους του Riddler και να μάθει περισσότερα για τους κρατουμένους και την ιστορία του Ασύλου. Στην αρχή του παιχνιδιού είναι αλήθεια πως με δυσκόλεψε να βρω ισορροπία στον χειρισμό μεταξύ όλων αυτών των διαφορετικών τρόπων παιχνιδιού αλλά σιγά σιγά όχι μόνο το συνήθισα αλλά με αυτά που έκανα από ένα σημείο και έπειτα ένιωθα πραγματικά λες και ήμουν ο Σκοτεινός Ιππότης. Αυτό που λάτρεψα κυρίως ήταν η δυνατότητα να μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.

Ο Batman διαθέτει την ικανότητα να βλέπει τα πάντα σε detective mode όποτε το θελήσει (κάτι σαν ακτίνες Χ), μπορώντας έτσι να δει πόσοι εχθροί είναι στο επόμενο δωμάτειο ή να δει μυστικά που πριν δεν φαίνονταν. Πολύ καλό μεν αλλά αρκετά κουραστικό για τα μάτια από ένα σημείο και έπειτα καθώς σχεδόν σε όλο το παιχνίδι είσαι αναγκασμένος να είσαι σε detective mode για να μην σου ξεφύγει τίποτα.


To σύστημα μάχης αν και απλό όπως δείχνει αφού γίνεται με τρία κουμπιά είναι πολύ έξυπνο. Με 2 κουμπιά χτυπάς τους αντιπάλους, με ένα αποφεύγεις χτυπήματα και με ένα ζαλίζεις τους αντιπάλους. Το βασικό όμως είναι να πατάς στο σωστό χρόνο τα κουμπιά προς την κατεύθυνση που θέλεις. Αν το κάνεις σωστά μπορείς να κάνεις εντυπωσιακά combo πολλών χτυπημάτων.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι άψογα. Οι χαρακτήρες μοιάζουν σαν αληθινοί με τόσο προσεγμένο animation, τόση λεπτομέρεια στις εκφράσεις των προσώπων και τόσο εντυπωσιακό φωτισμό. Θα έλεγα πως ταιριάζει γάντι αυτό το σκοτεινό περιβάλλον που έχει το Ασυλο στο θέμα του παιχνιδιού. Πραγματικά από τα πιο εντυπωσιακά γραφικά που έχουμε δει με την Unreal Engine. Παρότι έχουν περάσει μερικά χρονάκια από τότε που βγήκε το παιχνίδι ακόμα και τώρα εντυπωσιάζουν με την ποιότητα και την λεπτομέρεια τους.

Oπώς είναι λογικό πέρα από την περιπλάνηση σε χώρους της φυλακής και έξω από αυτή υπάρχουν και τα boss fights τα οποία θέλουν σκέψη, στρατηγική και κυρίως υπομονή για να τα βγάλεις πέρα (ειδικά τον Scarecrow).
Θα αντιμετωπίσετε τους Zsasz, Scarecrow, Bane, Harley's Thugs, Scarecrow, Killer Croc, Poison Ivy, Joker και τον Riddler μέσω των γρίφων του.
Η μουσική του παιχνιδιού κινείται σε πολύ καλά επίπεδα και έχει γίνει άψογη δουλειά με το voice acting και το lip synching όταν οι χαρακτήρες μιλάνε.

To Campaign mode θα σας πάρει περίπου 20 ώρες να το ολοκληρώσετε σε normal δυσκολία. Προσωπικά αφού το τερμάτισα έκατσα και έλυσα και όλους τους γρίφους του Riddler και με ικανοποίησε που υπήρχε αυτή η δυνατότητα αφού έχεις τελειώσει το παιχνίδι να μπορείς να το κάνεις. Ηταν μια άκρως διασκεδαστική εμπειρία αφού ήθελαν πολύ σκέψη και πολύ ψάξιμο.
Πέρα από το Campaign mode υπάρχουν τα challenges και τα downloadable content όπου είναι διάφορες δοκιμασίες παρομοίου ύφους με το τι έκανες στο παιχνίδι π.χ. εξουδετέρωσε όλους τους κακοποιούς αθόρυβα στον καλύτερο δυνατό χρόνο. Το score που κάνεις μπαίνει σε λίστα με όλους τους άλλους παίχτες έχουν κάνει την δοκιμασία. Γενικώς δηλαδή έχεις να παίζεις για 2-3 εβδομάδες στο νερό. Και σίγουρα κάποια στιγμή θα θες να το παίξεις πάλι στο πιο δυσκολο επίπεδο.

Σαν τελικό συμπέρασμα θα συμφωνήσω με όσους μου έλεγαν να παίξω πρώτα αυτό το παιχνίδι και μετά το Arkham City, γιατί οι ιστορίες συνδέονται όντας prequel και επειδή πρόκειται από τα καλύτερα superhero games όλων των εποχών και σίγουρα το καλύτερο παιχνίδι που αφορά ήρωα της DC. Ελπίζω όσες εταιρείες φτιάξουν υπερηρωικά παιχνίδια στο μέλλον να έχουν αυτό το παιχνίδι σαν παράδειγμα. Αρπάξτε το σε όποιο συστημα έχετε χωρίς δεύτερη σκέψη

Γενική Βαθμολογία 8/10

Hearthstone: Heroes of Warcraft

Το hearthstone είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Επικίνδυνο, όπως λέμε ΤΡΟΜΕΡΑ εθιστικό. Όταν ξεκίνησα την beta, τη μια στιγμή ήταν μέρα και την άλλη είχε βραδιάσει, χωρίς να πάρω χαμπάρι πώς, πού, ποιά είμαι και τί κάνω! Ομολογώ πως είχα πολύ καιρό να νιώσω έτσι και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη από ένα φαινομενικά «απλό» παιχνίδι.

Για να το πω με ολόκληρο το όνομα του: «Hearthstone: Heroes of Warcraft», όποιος δεν το έχει δει ακόμα, πρόκειται για το καινούριο block buster της Blizzard μεταμφιεσμένο ως «collectible digital card game». Το Hearthstone γεννήθηκε από μια ήδη πετυχημένη συνταγη: το World Of Warcraft. Με αυτόν το τρόπο έχει ήδη κερδίσει όχι μόνο τους τυπικούς οπαδούς των TGC παιχνιδιών, αλλά ακόμα και αυτούς που είναι νέοι στο είδος και απλά έπαιζαν από πριν WoW. Όσοι γνωρίζουν το Magic the Gathering θα δουν αμέσως τις ομοιότητες (και είναι λογικό) με την μικρή διαφορά ότι η Blizzard, έφτιαξε ένα παιχνίδι, που εξελισσεται πολύ πιο γρήγορα και ενώ είναι απλούστερο δεν είναι απλοϊκό.

Πρόκειται λοιπόν για ένα 1vs1 καρτοπάιχνιδο, όπου οι παίχτες χρησιμοποιούν pre-built decks. Οι κάρτες στο Hearthstone εκπροσωπούνται από κλάσεις ήδη γνώριμες από το World of Warcraft έχοντας η κάθε κλάση μοναδικές, ειδικές ιδιότητες που στην συνέχεια συνδυάζοντάς τες με τις κοινές κάρτες δημιουργούνται στρατηγικές και διάφορα plat styles. Οι διαθέσιμες κλάσεις είναι οι παρακάτω:

Το παιχνίδι ξεκινάει δίνοντάς σου ένα βασικό deck και καθώς ξεκινάς σαν καλό noobάκι το πολύ όμορφα σχεδιασμένα tutorial αρχίζεις να κερδίζεις έξτρα κάρτες σιγά σιγά. Στην συνέχεια, παίζοντας είτε μόνος είτε εναντίων άλλων παιχτών, ανεβαίνεις levels και αποκτάς καινούριες κάρτες. Για να γίνουν διαθέσιμες όλες οι κλάσεις θα πρέπει να έχεις κερδίσει και τουλάχιστον μια μάχη με την κάθε κλάση αντίστοιχα.

Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι να παίξει κανείς. Πρώτον το “Play” mode και δεύτερον το “Arena” mode. Το play mode είναι το στάνταρ παιχνίδι που μπορείς να παίξεις εναντίων άλλων παιχτών με τους οποίους σε αντιστοιχεί τυχαία ο σέρβερ ανάλογα με το επίπεδο του καθένα. Στη συνέχεια το arena mode πρόκειται κατά την γνώμη μου για το κύριο feature του παιχνιδιού. Πριν κάποιος ξεκινήσει arena θα πρέπει να έχει ξεκλειδώσει όλες τις κλάσεις. Στην arena το χτίσιμο του deck διαφέρει από το play mode. Εδώ πρέπει να διαλέξεις μία από τρεις κλάσεις που θα εμφανιστούν τυχαία και μία από τρεις κάρτες, τριάντα φορές. Επίσης δεν υπάρχει όριο για το πόσες φορές θα έχεις στο deck σου κάποια κάρτα. Μπορείς να έχεις την ίδια κάρτα δέκα φορές εάν αυτή εμφανιστεί στην σελίδα με τις τυχαίες κάρτες που καλείσαι να επιλέξεις κάθε φορά. Φτιάχνοντας ένα deck λοιπόν από τυχαίες κάρτες, σκοπός σου είναι να νικήσεις δώδεκα φορές maximum τον αντίπαλο σου εκτός εάν χάσεις τρεις φορές. Κάθε φορά που κερδίζεις πολλάπλασιάζεται και το βραβείο που θα πάρεις στο τέλος. Το κόστος της αρένας είναι 150 χρυσά νομίσματα τα οποία μπορείς να κερδίσεις από τα daily quests που είναι διαθέσιμα. Εναλλακτικά μπορείς να ξοδέψεις χρυσό για να αγοράσεις packs που περιέχουν κάρτες. Έχει παρατηρηθεί πάντως ότι οι κάρτες που μπορεί να κερδίσεις από την αρένα έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να είναι καλύτερες (epic / legendaries).

To παιχνίδι επίσης σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις craft τις κάρτες που θέλεις καταστρεφοντας κάρτες που ήδη έχεις στο Inventory σου. Κάτι τέτοιο είναι χρονοβόρο ομως. Κι εδώ έρχεται η Blizzard και σου λέει ότι για να έχεις πρόσβαση φίλε μου σε καλύτερες κάρτες, γρηγορότερα μπορείς να αγοράσεις packs με αληθινά χρήματα και φυσικά σε οσους αρέσει το παιχνίδι θα το κάνουν, εφόσον όπως είπα αρχικά πρόκειται για ένα παιχνίδι όπου συλλέγεις κάρτες σε ψηφιακή μορφή. In real life που λέμε, εναλλακτικά θα αγοράζαμε και πάλι αυτές τις κάρτες.

Από άποψη γραφικών, πρόκειται για ένα πολύ όμορφο αισθητικά παιχνίδι. Οι σχεδιαστές έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά απεικονίζοντας πολλά old style γραφικά από τον κόσμο του Warcraft. Τα spells των καρτών έχουν μοναδικά animations και γενικότερα είναι ένα ομορφο καλοστημένο σκηνικό. Θα ήθελα να υπήρχε η δυνατότητα για περισσότερο interaction μεταξύ των αντιπάλων αλλά ίσως είναι κάτι που θα υπάρχει στο μέλλον.

Εν κατακλείδι, το Hearthstone είναι ένα αξιοπρεπέστατο TCG, απλό αλλά όχι απλοϊκό, όμορφο κι εθιστικό σε γελοίο βαθμό. Άκουσα πολλούς να παραπονιούνται ότι είναι δύσκολο να αποκτήσεις κάρτες είτε πληρώνεις, είτε όχι αλλά εμένα προσωπικά αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου. Σκοπός αυτών των παιχνιδιών δεν ήταν ποτέ να φτιάξει κάποιος ένα σούπερ ανίκητο deck σε μικρό χρονικό διάστημα. Αντιθέτως όλη η γλύκα έρχεται μετά από ώρες μαχών, στρατηγική, σκέψη, καθώς σιγά σιγά χτίζεις το ιδανικό για σένα deck. Οπότε αν δεν έχεις υπομονή και γερό στομάχι τότε όσο κι αν αγαπάς το World of Warcraft το Hearthstone δεν είναι για σένα. Αντιθέτως αν σου αρέσουν τα καρτοπαίχνιδα στρατηγικής εγγυημένα αυτό το παιχνίδι θα σου χαρίσει ώρες διασκέδασης.

Resident Evil 4 HD (XBOX 360)

H υπόθεση του παιχνιδιού τοποθετείται 6 χρόνια μετά τα γεγονότα του Resident Evil 2. O Leon Kennedy πηγαίνει σε ένα χωριό της Ισπανίας για να σώσει τη κόρη του προέδρου της αμερικής από μια μυστηριώδης αίρεση. Εκεί διαπιστώνει πως οι χωριανοί είναι μολυσμένοι και συμπεριφέρονται σαν ζόμπι. Πολύ πιο έξυπνα ωστόσο από κάθε άλλη φορά και ελεγχόμενα από κάποιον. Σύντομα και αυτός θα μολυνθεί από τον υιό Las Plagas όταν πιαστεί αιχμάλωτος μαζί με τον Luis Sera έναν πρώην ερευνητή της αίρεσης (Los Illuminados). Πέρα από τon Leon επιστρέφει και η Ada Wang μετά το Resident Evil 2. Απεσταλμένη από τον Wesker προσπαθεί να κλέψει τον υιό για λογαριασμό της Umbrella. Γενικώς η υπόθεση δένει καλά και με το Resident Evil 5 διαπιστώνω πλέον.


Αν και το παιχνίδι βγήκε το 2005 το gameplay του παραμένει επίκαιρο αφού μπορώ να πω έθεσε τις βάσεις για πάρα πολλά παιχνίδια που παίζουμε σήμερα με την behind the soulder κάμερα. Οτι κάναμε στο Resident Evil 5 το κάνουμε και εδώ. Πάμε από τη περιοχή στην άλλη σκοτώνοντας ή αποφεύγοντας τα ζόμπι γύρω μας, μαζεύουμε θυσαυρούς, λύνουμε γρίφους και σκοτώνουμε bosses. Οπώς και το Resident Evil 5 μπορούμε και αναβαθμίζουμε τα όπλα μας χρησιμοποιώντας το χρυσό που μαζεύουμε από τους εχθρούς που σκοτώνουμε ή από την πώληση θυσαυρών. Σε πολλά σημεία του παιχνιδιού θα χρειαστεί να πατήσουμε συνδυασμό κουμπιών για να αποφύγουμε χτυπήματα. Επίσης κάποια στιγμή ελέγχουμε και την Ashley η οποία προφανώς δεν έχει όπλα. Σε αντίθεση με το 5ο παιχνίδι για να το κάνουμε βρίσκουμε ένα μυστηριώδη πωλητή στο δρόμο του οποίου η ταυτότητα ποτέ δεν αποκαλύπτεται. Ο τρόπος που μιλάει προκαλεί γέλιο πάντως. Η ύπαρξη των achievements δίνει μεγαλύτερο κίνητρο στους παίχτες που έχουν παίξει ξανά το παιχνίδι να το ξαναπαίξουν. Μία φορά να παίξετε στο normal το παιχνίδι μπορείτε χαλαρά να μαζέψετε 850/1000 achievement points. Τέλος βρήκα πάρα πολύ θετικό που προστέθηκαν checkpoints στο παιχνίδι.

Τα γραφικά είναι σαφώς καλύτερα με την HD αναβάθμιση αλλά όπως είναι φυσικό δεν έχουν την λεπτομέρεια των νεότερων παιχνιδιών.

Εμεινά ικανοποιήμενος από το soundtrack του παιχνιδιού, μου άρεσαν πολύ οι φωνές των χαρακτήρων και οι φράσεις των illuminatos που μίλαγαν λες και έψελναν κάτι. Τα ηχητικά εφέ άψογα επίσης.


O χειρισμός ειναι πολύ καλύτερος από του 4 κυρίως λόγω του χειριστηρίου του xbox που τον κάνει πανομοιότυπο με του 5. Χάρη σε αυτόν μάλιστα είχα πολύ καλύτερα ποσοστά ευστοχίας και κατάφερα να κάνω το achievement με το mini game της σκοποβολής

Προσπαθώντας να μαζέψω ότι θυσαυροί υπήρχαν μου πήρε 22 ώρες gameplay να τελείωσω το παιχνίδι. Τα extra Seperate Ways και Assignment Wang προσθέτουν τουλάχιστον άλλες 4 ώρες gameplay και καλύπτουν πλήρως το σενάριο. Επίσης επιστρέφει και το mercenaries. Aν και δεν έχουμε κάτι νέο extra προσωπικά δεν με χάλασε. Αν και θα μπορούσαν άνετα να ειχαν ένα co-op mode ή versus. Αυτό που πραγματικά με χάλασε είναι πως στο new game+ δεν μπορείς να μεταφέρεις όπλα από διαφορετικής δυσκολίας mode. Για να ξεκλειδώσεις το proffesional mode που είναι και το ανώτερο επίπεδο δυσκολίας πρέπει να τελείωσεις το παιχνίδι στο normal mode. Οτι όπλα αναβαθμίσεις εκεί και ότι χρυσό μαζέψεις είναι άχρηστο, δεν μεταφέρεται στο proffesional mode. Αρά είσαι υποχρεωμένος να παίξεις 3 φορές το παιχνίδι. Ναι μεν το παιχνίδι είναι σούπερ διασκεδαστικό αλλά αυτό είναι πολύ ξενερωτικό που δεν το διόρθωσαν. Στο Resident Evil 5 ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει...

Είτε παίξατε το Resident Evil 4 παλιότερα στο PS2 ή το Gamecube είτε όχι αξίζει να παίξετε αυτή την έκδοση. Θα διαπιστώσετε πως ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Προσωπικά ανέβηκε πολύ περισσότερο στην υπόληψη μου και έγινε το 2ο πιο αγαπημένο μου μετά το Nemesis. Λίγα παραπάνω extras δεν θα έβλαπταν ρε capcom όμως.
Σαν γενικό βαθμό παίρνει για μένα 9/10

Tom Clancy's Splinter Cell: Blacklist

O Sam Fisher είναι διαφορετικός σήμερα. Η Τραχυά φωνή του έχει εξομαλυνθεί, και δεν είναι πάντα πρόθυμος  να κρύβεται σ τις σκιές. Ο Σαμ δεν είναι ο άνθρωπος που θυμάσαι. Αλλά ούτε και το Splinter Cell είναι το παιχνίδι Tom Clancy’s που θυμάσαι. Ακριβώς όπως το Splinter Cell: Conviction αντιπροσώπευε μια μεταμόρφωση για το stealth mode, το ίδιο συμβαίνει και στο Tom Clancy Splinter Cell: Blacklist. Εδώ ο Sam βρίσκεται σε περισσότερη δράση. Στο Conviction η ιστορία ήταν προσωπική ενώ στο Blacklist δίνεται έμφαση στο τι κάνει ο Sam και όχι στο ποιος είναι. Όπως και πριν, ο στόχος της αποστολής εμφανίζεται ως κείμενο και προβάλλεται στο περιβάλλον αλλά φαίνεται πλέον καθαρά ότι στο κείμενο δεν αντανακλάται το τί σκέφτεται ο ήρωας και το τι έχει στο μυαλό του. Στο Blacklist είναι όλα «εργασία» και από τους πρώτους διαλόγους καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για γνήσιο Tom Clancy game. Η ιστορία εστιάζει σε μια ομάδα τρομοκρατών που επιδιώκουν να εξολοθρεύσουν μια σειρά στόχων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορεί το σενάριο να φαίνεται κάπως γνώριμο όμως η προσοχή στις λεπτομέρειες το κάνουν ένα πολύ καλά γραμμένο πολιτικό θρίλερ. Όλα ξεκινάνε από μία αντιπαράθεση μεταξύ του Σαμ και ενός σύνάδελφού του και από την αρχή σηματοδοτείται μια έντονη αφηγηματική ένταση και σχεδόν αμέσως καθηλώνεσαι από την αίσθηση του πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση. H Anna Grimsdottir ως returning ops manager, ο γνωστός hacker Charlie Cole περισσότερο υπερκινητικός από ποτέ και η μυστικοπαθής ομάδα Fourth Echelon να δίνει ρέστα (με επικηεφαλή τον Sam αυτή τη φορά) καθώς το φινάλε πλησιάζει. Όχι. Αυτή ιστορία σίγουρα δεν απαρτίζεται μοναχά από έναν κεντρικό ήρωα. Είναι μια ιστορία κρυφού  πολέμου. Όπου ο ισχυρότερος είναι αυτός που κατέχει περισσότερες πληροφορίες.

Μετά το διάλειμμα του Conviction, έχουμε και πάλι τον κεντρικό μας ήρωα πλήρως εξοπλισμένο. Οι δημιουργοί πήραν μια σημαντική απόφαση για το Blacklist. Ουσιαστικά αφήνουν την ιστορία δίχως τέλος η για να το πω καλύτερα μας δίνουν μια κατάληξη που κλείνει μόνο λίγα και συγκεκριμένα μέτωπα, ενοποιώντας όλα τα Modes του παιχνιδιού με βάση την κεντρική υπόθεση. Στο Blacklist παρουσιάζεται μια νέα σχεδιαστική μηχανή που εάν στηριχτεί θα αποτελέσει σίγουρα βασικό στοιχείο και σε μελλοντικά Splinter Cell.  Κατά τη γνώμη μου αυτό θα ήταν πολύ καλό, διότι πρώτον λειτουργεί αποτελεσματικά και δεύτερον δίνει στον κόσμο του παιχνιδιού μια ενιαία δομή και εξαιρετική αισθητική. To fourth Echelon επιχειρεί από το αεροσκάφος Paladin Nine το οποίο αποτελεί και το hub του παιχνιδιού. Όταν το είδα αυτό, έφαγα τρομερή φλασιά από Mass Effect αλλά για να πω την αλήθεια δεν ενοχλήθηκα διότι δεν το βρίσκω κακό να υιοθετούνται σχεδιαστικά επιτυχημένες επιλογές ακόμα κι αν μιλάμε για παιχνίδια εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Γενικότερα σαν ιδέα και σαν σχεδιαστικό αποτέλεσμα έμεινα ευχαριστημένη. Μου άρεσε που δεν υπάρχει κεντρικό μενου. Ο παίκτης μεταφέρεται απευθείας στο εσωτερικό του αεροσκάφους όπου είναι προσβάσιμες όλες οι αποστολές, οι αναβαθμίσεις και οι διάλογοι.

Για την ιστορία και το σενάριο δεν έχω να πω πολλά. Πρόκειται κλασσικά για μια τρομοκρατική οργάνωση που δεν γνωρίζουμε αρκετά για την προέλευσή της ούτε και τί σκοπούς έχει (εξού και το «ανοιχτό τέλος» του παιχνιδιού) και μια σειρά αποστολών αρχικού εντοπισμού πληροφοριών, αντικρουόμενων πηγών, αποπροσανατολιστικών στοιχείων και δραματικών εξελίξεων. Οι χαρακτήρες και η ροή των γεγονότων ποτέ δε συγκαταλέγονταν στα δυνατά σημεία των Splinter Cell, εκτός ίσως από την περίπτωση του Conviction όπου είχαμε να κάνουμε με μία συναισθηματικά φορτισμένη κατάσταση και έναν ανθρώπινο-γήινο Sam. Όμως, σε αντίθεση με άλλα Splinter Cell, εδώ οι φωνές στην ενδοεπικοινωνία έχουν μορφή, έχουν πρόσωπο και υπόσταση. Και αν από μόνο του αυτό δεν είναι αρκετό, είναι καλύτερο από το να είναι απλά κάποιες απροσδιόριστες φωνές στο ακουστικό.

Όλα αυτά όμως δεν έχουν και πολύ σημασία, αφού όλοι αυτό που περιμένουν από ένα τέτοιο παιχνίδι ειναι gameplay ουσίας. Η ubisoft για άλλη μια φορά φρόντισε να έχουμε πλούσιο σχεδιασμό σε κάθε επίπεδο με πολλές διαδρομές και περιοχές προς εξερεύνηση, τρεις διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης της μάχης, άφθονη παραμετροποίηση του εξοπλισμού, έξτρα αποστολές στο co-op (που από μόνες τους αποτελούν ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι) και ανταγωνιστικό multiplayer.

O Sam κινείται γρήγορα όπως και στο Conviction. Οι ρυθμοί έχουν ανέβει και αυτό ήταν μοιραίο και αναπόφευκτο. Αλλά οι σκιές είναι ακόμα εκεί. Αυτός που θέλει να παίξει το παιχνίδι πλήρως stealth, θα βρει ένα κλασικότατο Splinter Cell με αυξημένη πρόκληση σε μεγαλύτερους βαθμούς δυσκολίας. Η A.I. έχει σαφώς τις προβλέψιμες ρουτίνες της, αλλά οι αντιδράσεις είναι πλέον πιο αληθοφανείς, οι κινήσεις λιγότερο μηχανικές (ένας φρουρός που κινείται σε μία κατεύθυνση μπορεί για δευτερόλεπτα να γυρίσει να ξανακοιτάξει πίσω του, μη εξασφαλίζοντας ως «τυφλό σημείο» τα νώτα του), και σε Realistic επίπεδο και πάνω η κατά μέτωπο αντιμετώπιση σχεδόν καταστροφική.

Οι περιπτώσεις που κανείς μπορεί να κοροϊδέψει την Α.Ι. είναι λιγότερες απ’ ό,τι στο παρελθόν. Η κάλυψη δεν είναι πάντα καταφύγιο για τον Fisher. To κρυφτό στις σκιές δεν αποτελεί λύση όταν οι εχθροί είναι σε εγρήγορση και σαρώνουν το χώρο. Και σαφώς δεν είναι καθεστώς το ότι σε κάθε επίπεδο θα έχει τέσσερις-πέντε εχθρούς με ξεκάθαρα μονοπάτια και βέβαιες διαδρομές εξουδετέρωσης. Ναι, ένας όροφος από το κυβερνητικό καταφύγιο των HΠΑ μπορεί κάλλιστα να βρίθει από στρατιώτες και πράκτορες. Ένα κτήριο στην Τεχεράνη μπορεί κάλλιστα να μην αφήνει παρά χαραμάδες διαφυγής. Και μια αεροπορική βάση να φωταγωγείται πάρα τις τίμιες προσπάθειες του παίκτη να σπάσει όσους περισσότερους λαμπτήρες μπορεί. Το level design σε σημεία είναι υποδειγματικό και έτσι όπως το ζητάμε από ένα πραγματικό Splinter Cell. Πολλές διαδρομές, ακόμα περισσότερες πιθανές στρατηγικές και πάντοτε παρούσα η επιλογή ο Sam να περάσει από μία περιοχή χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς. Το trial and error πολλές φορές κάνει αισθητή την παρουσία του, αλλά είναι η φυσική εξέλιξη όταν αναφερόμαστε σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Τα Splinter Cell επιστρέφουν σε αυτόν τον τομέα στην κατηγορία που έχουν οριοθετήσει τα Deus Ex και Dishonored και οι παλιοί φίλοι της σειράς πρέπει να νιώθουν υπέροχα γι’ αυτό. Χέρι χέρι με το level design πηγαίνει και η ποικιλία των επιπέδων, που παρέχουν μία ισορροπία μεταξύ κλειστών, κλασικών Splinter Cell περιοχών, με πολλά δωμάτια, υπέργειες διαδρομές, αεραγωγούς και σκοτεινά σημεία, και ανοικτών περιοχών όπως ένα χωριό στο Ιράκ ή μία γειτονιά στη Βεγγάζη της Λιβύης.Ο σχεδιασμός είναι αξιοπρεπέστατος και αν και από τη φύση του δίνει βάρος στο σκοτάδι και τις σκιές, δε μπορεί παρά να αφήνει τους παίκτες ικανοποιημένους. Ανάλογα με την προσέγγιση μιας κατάστασης, ο Sam έχει να τελειοποιήσει τρία στυλ «επίλυσης» καταστάσεων. Το Ghost, που αφορά σε όσο το δυνατόν μικρότερη (ή και μηδαμινή) αντίληψη της παρουσίας του, το Panther, που έχει να κάνει με εξολόθρευση εχθρών χωρίς όμως να γίνει αντιληπτός, και το Assault, που αφορά την κατά μέτωπο εμπλοκή με εχθρικές δυνάμεις που γνωρίζουν την παρουσία του.

Είναι ευτυχές το γεγονός ότι το παιχνίδι σχεδόν σε καμία περίπτωση δεν εγκλωβίζει τον παίκτη σε ένα στυλ. Εξού και η προϋπόθεση ότι για να τελειοποιηθεί σε κάθε αποστολή ένα στυλ, πρέπει σχεδόν όλη να παιχτεί με αυτό. Κάτι που πέραν όλων των άλλων προσθέτει και replayability απλώς και μόνο για το στυλ του παιχνιδιού.Το level design, όπως επισημάναμε, προσφέρει απλόχερα ευκαιρίες να χρησιμοποιηθούν όλα τα στυλ, και βεβαίως να χρησιμοποιηθούν όλα τα gadgets του Sam, που άλλα είναι γνωστά από το παρελθόν (sticky camera, emp grenade), άλλα είναι δανεισμένα από συγγενείς τίτλους (όπως το ιπτάμενο tri-rotor που πρωτοσυναντήσαμε στο Ghost Recon Future Soldier) και άλλα κάνουν το ντεμπούτο τους, όπως το άκρως αποτελεσματικό Crossbow.Αυτά τα δύο αταίριαστα κομμάτια του puzzle, καθώς και η απουσία (όπως παραδοσιακά συμβαίνει στα Splinter Cell) μίας gameplay κλιμάκωσης έστω ως Boss Battle, τουλάχιστον προς το τέλος της βασικής ιστορίας, αφαιρεί τους όποιους πόντους από τη συνολική εμπειρία που προσφέρει.

Οι Co-op αποστολές δίνονται από τους συνεργάτες στο Paladin 9 και ενσωματώνονται εμπνευσμένα στην ιστορία. Άλλες αφορούν καθαρό co-op όπως το γνωρίσαμε στο Conviction, και άλλες έχουν τη μορφή Horde/ Firefight με το ξεχωριστό άγγιγμα του Fisher. Σε ό,τι αφορά τη solo προσέγγιση των Horde/ Firefight αποστολών, δεν έχουμε και πολλά να γράψουμε. Ίσως να αποτελεί και μία ανέξοδη προσθήκη σε ποσότητα και χρόνο. Αλλά σε ό,τι αφορά το co-op, ο γράφων εντοπίζει ό,τι ουσιαστικότερο μπορεί να προσφέρει σε action παιχνίδια αυτό το Mode. Αναφερόμαστε σε υψηλές απαιτήσεις σε στρατηγική, συνεργασία και συγχρονισμό κινήσεων για το πλέον εντυπωσιακό και επιθυμητό αποτέλεσμα. Και στο Conviction αλλά και στο Blacklist, το co-op παιχνίδι είναι υποδειγματικό και σε αντίθεση με το drop-in συνεργατικό παιχνίδι που απλά μεταφέρει τα social media στο κάθε παιχνίδι, το παρόν είναι mode ουσίας που προσφέρει απόλαυση και ικανοποίηση. Ακόμα μεγαλύτερες περιοχές από αυτές του Conviction, ποικίλα objectives, περιστάσεις που απαιτούν τη συγχρονισμένη δράση και των δύο παικτών για να αντιμετωπιστούν στα δυσκολότερα επίπεδα και τακτικές που όταν τελεσφορήσουν χαρίζουν χαμόγελα ικανοποίησης (σαν αυτό του Dual Execute). Από μόνο του το συνεργατικό παιχνίδι είναι λόγος να αποκτηθεί το Conviction και ένας παραπάνω λόγος να επισπευθεί η απόκτηση του Blacklist. Στα ίδια νερά κινείται και το ανταγωνιστικό multiplayer κομμάτι, το περιβόητο Spies vs Mercs, που μετράει περισσότερα χρόνια απ’ όσα μπορεί να πιστεύει κανείς, από τις εποχές του Xbox LIVE στο πρώτο Xbox. Χωρίς δυστυχώς να έχει δοκιμαστεί εκτενώς στο Blacklist, φαίνεται ότι προσφέρει ξεχωριστό multiplayer gameplay από το συρφετό των ανταγωνιστικών modes που κατακλύζει το σύμπαν. Και εδώ υπάρχει πλούσια παραμετροποίηση και πολλές πιθανές επιλογές για τον παίκτη.

Η Unreal Engine ντύνει το παιχνίδι και η Xbox 360 έκδοση, αν και δεν κρύβει πλέον ούτε τα χρόνια της κονσόλας, ούτε τα χρόνια της μηχανής γραφικών, κρίνεται άκρως ικανοποιητική. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στο φωτισμό, που πάντα αποτελούσε το ατού της σειράς. Οι ακτίνες του ήλιου και των υπόλοιπων πηγών φωτός διαγράφονται πεντακάθαρα, χωρίς aliasing και παραμορφώσεις. Την ίδια ώρα, και καθώς οι «αληθοφανείς» σκόνες και αντανακλάσεις χαρίζουν ατμόσφαιρα και ύφος στην εικόνα που προσλαμβάνουμε, οι σκιές είναι καθαρές και διαγράφονται χαρακτηριστικά, ώστε να δίνουν σχετικά σαφή εικόνα για το πού μπορούμε να κινηθούμε και πού όχι.

Το animation του Sam είναι εξαιρετικό, με μόνο αρνητικό μία δυσκαμψία που διακρίνει τις κινήσεις του όταν απαγκιστρώνεται από μία κάλυψη και που είναι περισσότερο θέμα χειρισμού. Κατά τα άλλα, το ρεπερτόριο των κινήσεων είναι πλούσιο. Οι τελικές κινήσεις είναι εντυπωσιακές είτε είναι θανατηφόρες είτε απλά βγάζουν εκτός μάχης τον αντίπαλο. Το παιχνίδι σχεδόν ποτέ δεν κοροϊδεύει την A.I. Ο Sam, όταν είναι εκτεθειμένος στο φως, ακόμα και υπό κάλυψη, είναι αυτόματα στόχος. Από την άλλη, όταν κινείται στις σκιές και το σκοτάδι, είναι μία φονική μηχανή. Εξουδετέρωση από πίσω, από πάνω, εξουδετέρωση κρεμάμενος, καλυπτόμενος και εν κινήσει. Ευτυχώς λείπουν bugs και glitches που σε συγκεκριμένα bottleneck σημεία θα μπορούσαν να κάνουν τη ζωή του παίκτη δύσκολη. Γενικώς πρόκειται για πολύ σταθερή έκδοση χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα εκτός από κάποιες περιπτώσεις στο συνεργατικό παιχνίδι όταν μπλέκονται τα animation των δύο παικτών.

Συνολικά έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ ικανοποιητικό και σταθερό τεχνικό τομέα, ελάχιστο tearing -ιδίως στα cutscenes- και κάποια σημάδια γήρανσης της Unreal. Ηχητικά η Ubisoft, με το Future Soldier ακόμα είχε δείξει ότι φροντίζει ιδιαιτέρως του τίτλους της, πόσο μάλλον σε ένα παιχνίδι όπως το Blacklist, που ο ήχος παίζει σχεδόν τον ίδιο ρόλο όπως το φως και το σκοτάδι. Στο Perfectionist επίπεδο δυσκολίας πολλές από τις βοήθειες του Sam δεν είναι διαθέσιμες. Εκεί, ο ήχος των βημάτων των αντιπάλων, οι φωνές τους, οι συνομιλίες, παίζουν το δικό τους ξεχωριστό ρόλο στην εκτίμηση του περιβάλλοντος χώρου. Ο θόρυβος που προκαλεί ο Sam, επίσης. Η προσοχή στη λεπτομέρεια σε αυτό το επίπεδο είναι αξιοσημείωτη και το αποτέλεσμα κρίνεται ως πλήρες και συμβαδίζον με την ποιότητα του υπόλοιπου περιεχομένου.

Μπορεί ο Sam Fisher να μην είναι πια ο Sam που γνωρίζαμε. Κινείται λίγο γρηγορότερα, παίρνει μόνος του πρωτοβουλίες, εκτελεί εντυπωσιακά, έχει λίγα gadget παραπάνω, επιχειρεί από μία βάση, έχει γκριζάρει, έχει γίνει πιο συναισθηματικός, παίρνει την κόρη του στο τηλέφωνο τακτικά, και έχει αλλάξει και φωνή. Η δίκαιη αντιμετώπιση εδώ δεν έχει να κάνει με το πόσο μοιάζει το Blacklist με τα παλιότερα Splinter Cell. Η δίκαιη αντιμετώπιση αφορά στην εξέταση του κατά πόσο έχει βελτιωθεί σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς (η απάντηση είναι «πάρα πολύ») και κατά πόσο προσεγγίζει αυτό που θα αποκαλούσαμε σύγχρονο stealth παιχνίδι.