Saturday 25 August 2012

Lollipo Chainsaw (360)


 
-->
Καθώς ψαχούλευα στο διαδίκτυο έπεσα στο εξής Trailer. Μια ξανθιά τρελοκοτσιδού μαζορέτα πετσόκοβε ζόμπι με ένα αλυσοπρίονο, τρώγοντας ένα γλειφιτζούρι. Σαν να μην έφτανε αυτό για να κάψει αρκετά εγκεφαλικά κύτταρα, το αλυσοπρίονο ήταν ροζ με καρδούλες στην άκρη και κάθε φορά που χτύπαγε τα ζόμπια, πεταγόταν ροζ αίμα , στρασάκια και διάφορα καρδούλια. Το όλο Concept φαινόταν πολύ χαζό και καμένο, αλλά με την άσχημη έννοια. Έπρεπε να το αποκτήσω....

Οι μήνες πέρασαν και το παιχνίδι βγήκε. Το πήρα και εγώ σαν καλός μαλ... Gamer που ήθελε να δει κάτι διαφορετικό. Η αλήθεια είναι ότι το Αγόρασα με τις χειρότερες διαθέσεις. Ήταν ηλίου φαεινότερων ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι το οποίο βασίζεται καθαρά στο Fanservice και στην διαφήμιση . Γιατί το πήρα τότε; Γιατί όπως λέει και το έτερο ήμισυ, σε ορισμένα θέματα το γούστο μου είναι πολύ διεστραμμένο. Ας μου επιτρέψετε να προσθέσω ότι μάλλον είναι ακόμα περισσότερο, μιας και το παιχνίδι δεν το βρήκα τόσο χάλια όσο το περίμενα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.


Ιστορία
Πρωταγωνίστρια είναι η Juliet Starling. Ξανθιά, τρελοκοτσιδού , μαζορέτα , zombie hunter και δυστυχώς στόκος όσο δεν πάει. Η ιστορία ξεκινά με την Juliet , η οποία μόλις έκλεισε τα 18, ( έτσι να είμαστε και καλυμμένοι νομικά, είναι και Barrely legal αλλά και μαθήτρια. Stop drooling). Παίρνει λοιπόν το ποδηλατάκι της και κινάει για την πλατεία όπου έχει ραντεβού με το αγόρι της. Όμως ο emonerd –αντικοινώνας ,ο κλασικός δλδ τύπος συμμαθητή που τον βρίσκεις να ξημεροβραδιάζεται στα Forum και στα Blogs έχει άλλα σχέδια. Αφού λοιπόν κανείς δεν τον καταλαβαίνει, αποφασίζει να ενώσει το plane των νεκρών με των ζωντανών και να φέρει τον υπέρτατο undead a la Elvis Presley, για τα κάνει όλα ρημαδιό. Έτσι για να μάθουν….. Η Juliet λοιπόν βρίσκεται ξαφνικά ανάμεσα σε μια τεράστια ορδή από ζόμπια και τον αγαπημένο της. Ευτυχώς έχει ένα πρόχειρο αλυσοπρίονο στην τσάντα της και ξεκινάει την σφαγή.




Μα τον Odin , εδώ είχα μια ευχαρίστηση έκπληξη. Το Gameplay του είναι πολύ διασκεδαστικό και απλό. Κλασικό 3d person fighting , όπου με τα πομ πομ μαλακώνεις τα ζόμπια και μετά τα πετσοκόβεις με το αλυσοπρίονο. Κατά την σφαγή μαζεύεις νομίσματα που τα χρησιμοποιείς για να αγοράσεις καινούριες κινήσεις και combos. Υπάρχουν και μερικά mini games για να σπάνε την μονοτονία, όπως αγώνας baseball, όπου ντουφεκάς τα αντίπαλα ζόμπια και basketaki όπου σκοράρεις με τα κεφάλια των ζομπίων που πριονάς. Ένα μεγάλο συν είναι η εξαιρετική μουσική του παιχνιδιού. Πολλά Punk και rock κομμάτια , με τα οποία μπορείς να φτιάξεις το δικό σου Playlist. Όσο για τα καρδούλια και τα στρασάκια, εγώ προσωπικά δεν τα πρόσεχα ιδιαίτερα όση ώρα έδερνα, οπότε δεν με ενόχλησαν.

Τα αρνητικά
Δυστυχώς το μεγαλύτερο αρνητικό του παιχνιδιού για μένα είναι η ίδια η πρωταγωνίστρια. H Juliet είναι ακριβώς ο τύπος της κοπέλας που απεχθάνομαι. Η κλασική παρτσακλή Barbie Girl, τσούλα και ψωνάρα, που τα έχει πετάξει όλα έξω και χοροπηδάει δεξιά και αριστερά . Να σημειωθεί ότι αυτό το λέω εγώ που μου αρέσουν χαρακτήρες όπως Rikku και Yuffie. Αλλά αυτά είναι το λιγότερο. Το χειρότερο έρχεται όταν αποφασίζει να ανοίξει το στόμα της, συνέχεια δλδ και να πετάει βλαμμένες ατάκες του στιλ” αχ πολύ στεναχωρήθηκα που σκότωσα τους φίλους μου. Είχε πλάκα όμως. “ Κοντολογίς η juliet είναι ακριβώς η κοπέλα που βγάζει το κακό όνομα στο γυναικείο φύλο. Το δεύτερο αρνητικό είναι το μικρό gameplay του. Παίζοντας χαλαρά έκανα να το τερματίσω γύρω στις 7 ώρες. Μετά βέβαια μπορείς να το ξαναπαίξεις ώστε να μαζέψεις φορεσιές και άλλα καλούδια για την Juliet, αλλά λιγο παραπάνω story και περισσότερες πίστες κανέναν δεν έβλαψε βρε παιδιά.

Τελικά ;
Το Lollipop δεν ήταν άσχημο παιχνίδι , αλλά ούτε και κάτι ιδιαίτερο ώστε να δικαιολογήσει την διαφήμιση , τον ντόρο , αλλά και τα 50 ευρώ που κοστίζει. Σε πολλούς μάλιστα ενδέχεται να αρέσει και η Juliet, μιας και σε αρκετούς που έχω πει τα παραπάνω, δεν φανηκαν να πτοήθηκαν για τον χαρακτήρα της. Έτσι, αν κάποιος ήθελε να επιδοθεί στο ευγενές άθλημα του τεμαχισμού των ζόμπι με ροζ φόντο και καρδούλια, δεν θα τον απέτρεπα, αρκεί να πέσει λίγο η τιμή του.






Sunday 12 August 2012

Slender The game

 
Slender
Απλό(ς) Τρομακτικό

Τον τελευταίο καιρό, έχω ψιλοκολήσει με παιχνίδια τρόμου. Καθώς λοιπόν χάζευα στο 9gag, είδα μερικές αναφορές για το Slender, ένα παιχνίδι που το παρουσιάζαν όλοι σαν εξαιρετικά τρομακτικό. Έτσι λοιπόν είχα βάλει στόχο κάποια στιγμή να το δοκιμάσω, μέχρι που είδα το παρακάτω post:



Ο κύβος ερίφθει. Το Fear το έπαιζα για να χαλαρώσω πριν τον ύπνο, όσο για το silent Hill , αν και τρομακτικό, δεν μπορώ να πω ότι έχω πρόβλημα να το παίξω βράδυ, με σβηστά φώτα και ακουστικά. Ποιο είναι δλδ το Slender που θα είναι πιο τρομακτικό από τα παραπάνω;;


 
Με λίγο ψάξιμο , ανακάλυψα ότι το slender είναι ένα free indie game της parsecproductions , το οποίο μπορεί να το κατεβάσει κανείς από το site της και βασίζεται στον αστικό μύθο του Slender man. Πριν λοιπόν πάμε στο παιχνίδι, θα αναφερθώ λίγο στον μύθο του slender man για να έχουμε καλύτερη κατανόηση του τρόμου, του παιχνιδιού ήθελα να πω.


 
O Slender man γεννήθηκε από το μυαλο του Victor Surge σε ένα τόπικ του φόρουμ somethingawful. Σε αυτό το τόπικ , τα μέλη του φορουμ καλούντουσαν να φτιάξουν μια paranormal φωτογραφία, και αν είναι δυνατόν να την διαρεύσουν στο διαδίκτυο, ώστε κάποιο Forum ή Site που ασχολείται με τέτοια θέματα να την περάσει για πραγματική και να την δημοσιεύσει. Εκεί , ο Victor δημοσίευσε δύο φωτογραφίες , όπου ο slender man ακολουθάει μία ομάδα παιδιών. Οι φωτογραφίες έκαναν πάταγο, και σύντομα ακολούθησαν και άλλες. Πλέον ο Slender man είναι αρκετά γνωστός , σε σημεία να έχει και δικά του Sites. Το εν λόγο τόπικ είναι το παρακάτω: http://forums.somethingawful.com/showthread.php?threadid=3150591&userid=0&perpage=40&pagenumber=3


 
Ας πάμε στο παιχνίδι τώρα. Ξεκινάς σε ένα δάσος νύχτα , με έναν φακό. Τίποτα άλλο. Ο σκοπός σου είναι να μαζέψεις 8 φύλα χαρτιού που είναι καρφιτσωμένα πάνω σε διάφορα αντικείμενα στην πίστα , τα οποία σχετίζονται με τον αγαπητό Slender man ή Tall man. Φυσικά τα πράματα δεν είναι απλά, μιας και κάπου εκεί έξω καραδοκεί και ο Slendy. Όσο περισσότερο έρχεσαι σε επαφή με τον slenderman , τόσο γρηγορότερα χάνεις το μυαλό σου και χάνεις. Αυτό σημείνει ότι πρέπει να τον κοιτάς όσο το δυνατόν λιγότερο και να μην τον αφήσεις να σε πλησιάσει πολύ, αλλιώς Game over. Όταν ο κύριος με τα μαύρα είναι κοντά σου, αρχίζει να κάνει παράσιτα η οθόνη. Όσο πιο έντονα είναι, τόσο πιο κοντά σου βρίσκεται. Γεγονός που δένει όμορφα με τον μύθο του, μιας και λένε ότι είναι ικανός να κάνει παρεμβολές στα ηλεκτρονικά συστήματα.




 
Το όλο Concept είναι πολύ απλό, χωρίς ιδιαίτερα γραφικά, αλλά καταφέρνει να φτιάξει μία πολυ καλή ατμόσφαιρα απομόνωσης σε ένα σκοτεινό και τρομακτικό δάσος. Ακόμα και εγώ σε κάποιες φορές που ήξερα ότι με ακολουθούσε ο Slender , ένιωθα μία ανατριχύλα στην ραχοκοκαλιά μου. Άλλο ένα ατού είναι ο ήχος, ο οποίος φτιάχνει μια ακόμα πιο τρομακτική ατμόσφαιρα και σε κάνει πολλές φορές να αναπηδας. Δεν είναι υπερβολή ότι χωρίς τον ήχο το παιχνίδι είναι πολύ λιγότερο τρομακτικό. 


 
Δυστηχώς όμως ανακάλυψα μερικά μελανά σημεία του Slender. Το πρώτο είναι ότι το παιχνίδι δεν έχει pause. Σοβαρά τώρα. Κάπιοι λενε ότι καλύτερα που δεν υπάρχει γιατί σου χαλάει την ατμόσφαιρα , αν μπορείς να κάνεις pause και να ηρεμήσεις. Ρωτάω λοιπόν εγώ, το γεγονός ότι έχεις μαζέψει 5 φύλα και χτυπάει το τηλέφωνο, ή το κουδούνι δεν χαλάει την ατμόσφαιρα;;;; Επίσης άλλο ένα πρόβλημα είναι ο φακός. Ο ριμάδης έχει περιορισμένη μπαταρία, και προφανώς όχι αλκαλική, γιατί τελειώνει αρκετά γρήγορα. Έτσι πρέπει να τον κλείνεις όσο μπορείς κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν τόσο πρόβλημα, αν δεν χανόσουν πολύ εύκολα στο δάσος. Άπειρες φορές μου έχει τύχει να γυρίζω απότομα να δω αν είναι πίσω μου ο ακατανόμαστος και μετά, χωρίς πυξίδα , να αποπροσανατολίζομαι τελείως.



 
Παρόλα αυτά μια πολύ καλή προσπάθεια από την parsecproductions και αξίζει να του ρίξετε μια ματιά. Εξάλου μόνο 15 λεπτά από τον χρόνο σας και 50 ΜΒ του δίσκου σας θα ξοδέψει. Να σημειωθεί ότι υπάρχει και έκδοση για Mac. 


 
Ps
Ένα μικρό δωράκι για όσους το παίξουν. Ο μόνος τρόπος για να βρει κανείς τα χαρτιά και το δρόμο του εκεί μέσα.






Τα Sites όπου μπορείτε να κατεβάσετε το παιχνίδι


Bonus
Η αγαπημένη μου αντίδραση από άτομο που έπαιξε το Slender. 






Saturday 11 August 2012

Max Payne 3 Review







Max payne 3 review










Εννέα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν μέχρι να πάρουμε στα χέρια μας το νέο Μax Payne. To πρώτο παιχνίδι της σειράς ήταν από τα αγαπημένα , ίσως το αγαπημένο, μου third person shooter. Λάτρευα την σκοτεινή του ατμόσφαιρα, το καλογραμμένο και βίαιο του σενάριο και , φυσικά, το ,ιδιαίτερα απολαυστικό bullet time mechanic.

Το παιχνίδι αρχίζει με τον Max κατεστραμμένο , σωματικά και πνευματικά. Ήδη αλκοολικός , εθισμένος σε παυσίπονα και με τις τύψεις και τις ενοχές για την τύχη της οικογένειας του να τον τυραννούν , μετακομίζει στη Βραζιλία στην οποία, με τη βοήθεια ενός παλιού του φίλου (;) πιάνει δουλειά στην ασφάλεια ενός ζάμπλουτου επιχειρηματία και της οικογένειας του. Ο Max , όντας ένα άδειο κέλυφος του παλιού του εαυτού απλά επιζεί , προσπαθώντας (και αποτυγχάνοντας) να ξεχάσει. Μέχρι ,φυσικά, όλα να ξαναπάνε στο διάολο...


Το Max Payne 3 συνεχίζει την παράδοση της σειράς έχοντας πολύ καλό και βαθύ σενάριο το οποίο σε συνδυασμό με τα μεγάλα και εξαιρετικά σκηνοθετημένα cutscenes και το εξαιρετικό voiceacting σε κάνει να νιώθεις ότι παρακολουθεις μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία δράσης (σε αντίθεση με την γελοία ταινία που έβγαλαν πρόσφατα). Δύο ακόμα αλλαγές που είχαν ενδιαφέρων είναι η αλλαγή σκηνικού από τη χιονισμένη Νέα Υόρκη , στο ηλιόλουστο Σάο Πάολο καθώς και το ότι τα cutscenes , παρότι διατηρούν την κλασσική noir ατμόσφαιρα τους , δεν είναι πλέον σαν σελίδες κόμικ , όπως τα άλλα 2 παιχνίδια της σειράς, αλλά κλασσικά . Το μόνο πρόβλημα που πιθανά θα αντιμετωπίσετε με αυτόν τον τομέα του παιχνιδιού είναι πως τα εφέ που χρησιμοποιούνται ,και στα cutscenes αλλά και κατά τη διάρκεια του gameplay, για να δείξουν τη ζαλάδα, και τον αποπροσανατολισμό του Max (λόγω των χαπιών και του ποτού) χρησιμοποιούνται υπερβολικά και καταντούν ενοχλητικά στο τέλος.

Ένας από τους λόγους που λατρεύω τη Rockstar σαν εταιρεία είναι η απίστευτα προσεγμένη παρουσίαση των παιχνιδιών της και η σημασία που δίνει και στην πιο μικρή λεπτομέρεια και μιας και το Max Payne δεν είναι open world το έχουν προσέξει ακόμη περισσότερο. Τα γραφικά είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ και σε όλο το παιχνίδι δεν συνάντησα ούτε ένα bug ή glitch (αν και πρέπει να αναφέρω ότι στο xbox360 αλλά και στο PS3 έχω παρατηρήσει κάποια προβλήματα σε βίντεο που έχω δει ).Το επίπεδο των γραφικών γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό σε μια μάχη μέσα σε ένα γραφείο όπου είναι πραγματική απόλαυση να βλέπεις πως αντιδρούν τα πάντα στο περιβάλλον (χαρτιά, οθόνες, τοίχοι κ.λ.π.) όταν τα χτυπά μια σφαίρα  . Η μουσική , αν και όχι του γούστου μου, ταιριάζει απόλυτα με την  τοποθεσία και την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού και το voiceacting (όπως είπα και πιο πριν) είναι πάρα πολύ καλό.





















Ένα ακόμη θετικό στοιχείο του παιχνιδιού είναι το multiplayer του, το οποίο είναι εκτενέστατο και όχι κάτι που απλά το κοτσάραμε το τελευταίο δευτερόλεπτο (εσάς κοιτάω Mass Effect 3 και Saints Row). Μπορείς να δημιουργήσεις τον δικό σου χαρακτήρα, να ξεκλειδώσεις καινούργια “λούκ” και skills, να δημιουργήσεις δικιά σου συμμορία (της οποίας τα στατιστικά μπορείς να παρακολουθείς), με το δικό της σήμα , να αρχίσεις πόλεμο με αντίπαλες συμμορίες (ανάσα) και τέλος όταν βγεί το GTA 5 μπορείς να είσαγεις τη συμμορία αυτή στο παιχνίδι! Α! και για να μην το ξεχάσω κατάφεραν μέχρι και να εφαρμόσουν το bullet time στο multiplayer! ( όταν ενεργοποιείται επηρεάζονται μόνο αυτός που την χρησιμοποιεί και αυτοί που βρίσκονται στο οπτικό του πεδίο). Προσθέστε σε όλα αυτά τις 12+ ώρες που διαρκεί η βασική ιστορία και κάποια εξτρά modes στο single player (Arcade mode , στο οποίο κυνηγάς high score, Τime attack και Level Grinds ) και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως το παιχνίδι αξίζει κάθε ένα από τα ευρώ του.

Άρα λοιπών 10 /10 , κορυφαίο παιχνίδι, άπιαστο, αγοράστε το όλοι σωστά;....... Όχι. Το Max Payne 3 έχει 2 βασικά ελαττώματα  και κάτι που εμένα προσωπικά με ενόχλησε. Αρχίζοντας με την ενόχληση:  άλλαξαν τον βασικό πυρήνα του gameplay. Εκεί που τα πρώτα 2 παιχνίδια της σειράς έμπαινες σε ένα δωμάτιο, ενεργοποιούσες το bullet time και τους έκανες όλους σουρωτήρι, τώρα το μετέτρεψαν σε cover based , κάτι που από μόνο του δεν είναι κακό αλλά δεν μου έδινε την ίδια αίσθηση του “γαμιά” όπως τα άλλα 2. Κάτι το οποίο ενισχύεται από την δυσκολία του Max. Το παιχνίδι είναι ΔΥΣΚΟΛΟ. Ετοιμαστείτε να πεθάνετε ξανά... και ξανά και ξανά... και ξανά. Γενικά η πιο συχνή εικόνα που θα βλέπετε είναι ο Max νεκρός. Και εδώ φτάνουμε στο πρώτο βασικό ελάττωμα: Checkpoints! Κατανοώ το παιχνίδι να είναι δύσκολο, για την ακρίβεια το επιδοκιμάζω , ΑΛΛΑ δώσε μου διάολε το δικαίωμα να σώσω την πρόοδο μου ή βάλε τα checkpoints σε πιο κοντινά σημεία! Αναγκάστηκα να παίξω κάποια επίπεδα τόσες φορές , από την αρχή μέχρι το τέλος, ξανά και ξανά και ξανά , που έφτασα στο σημείο να το παρατήσω για ένα διάστημα επειδή με είχε εξοργίσει! Το δεύτερο ελάττωμα είναι ο βασικός πυρήνας του παιχνιδιού : είναι ένα cover based third person shooter. Κάτι που σημαίνει ότι καθ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού κάνεις ακριβώς το ίδιο πράγμα, πολεμάς ακριβώς τους ίδιους εχθρούς, με τα ίδια όπλα κάτι που προς το τέλος του παιχνιδιού (όπου η δυσκολία είναι πραγματικά μεγάλη) καταντά κάπως … βαρετό.

Παρόλα τα ελαττώματα του ομολογώ πως το παιχνίδι το ευχαριστήθηκα και με το παραπάνω. Θα ήταν εντελώς άδικο να του δώσω κάτι λιγότερο από 8 /10 (δηλαδή εξαιρετικό) και να προτείνω σε όλους εσάς να το αγοράσετε (ιδιαίτερα με την τιμή του τώρα είναι ευκαιρέια)




Αν κάποιος από εσάς ενδιαφέρεται να μάθει τα επόμενα review μου , ποια θα είναι πότε θα βγούν ή απλά να επικοινωνήσετε με εμένα μπορείτε να με ακολουθήσετε στο twitter ως Maniac_OM, (και ναι σε λίγο έρχεται και η σελίδα στο facebook)

Thursday 9 August 2012

Saints Row The Third Review




Saints Row The Third Review 






Πριν αρχίσω το review του Saints Row : The Third, πρέπει να ομολογήσω κάτι. Το Saints Row 2 ήταν το αγαπημένο μου open world παιχνίδι. Μου άρεσε περισσότερο και από το GTA VI, κάτι το οποίο αποτελεί σχεδόν ιεροσυλία το γνωρίζω, αν και το  GTA VI ήταν ανώτερο σε πολλούς τομείς. Απλά είχε πιο πολύ πλάκα, με την απίστευτη co-op campaign, την τεράστια ελευθερία στη δημιουργία του χαρακτήρα και το δυναμικό του σενάριο. Αν βαθμολογούσα τότε το παιχνίδι  με μεγάλη άνεση θα του έδινα 9/10. Μπορείτε λοιπών να φανταστείτε πόσο ανυπόμονα περίμενα το Saints Row : The Third.


Το παιχνίδι αρχίζει ακριβώς από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο. Οι Saints έχουν κατακτήσει ολόκληρο το Steelwater και , παρότι εγκληματίες, ο κόσμος τους αντιμετωπίζει σαν αστέρες. Όμως , λόγω μιας αποτυχημένης ληστείας,  αναγκάζονται να φύγουν απο το Steelwater και να εγκατασταθούν στο Steelport, μια ολοκαίνουργια πόλη να κατακτήσουν, με 3 ολοκαίνουργιες αντίπαλες συμμορίες να καταστρέψουν. Ακούγεται θαυμάσιο σωστά; Εννοώ πως θα μπορούσε να μην είναι υπέροχο το παιχνίδι όταν όλοι οι “επαγγελματίες” reviewers του δίνουν βαθμούς καλύτερους από το Saints Row 2. Ε λοιπών... μπορει

Η πικρή αλήθεια είναι πως το Saints Row : The Third είναι απογοητευτικό, διασκεδαστικό, αλλά απογοητευτικό , ιδιαίτερα, αν έχεις παιξει  το Saints Row 2. Αποτυγχάνει να έχει την ίδια ατμόσφαιρα με τον προκάτοχο του.   Το Saints Row 2 είχε πολύ καλό σενάριο, το 3 δεν έχει, το 2 είχε ελευθερία επιλογής, το 3 πολύ λιγότερο, το 2 είχε πολύ περισσότερες και πιο διασκεδαστικές αποστολές, όπως το Fight Club, το Sceptic Avenger (στο οποίο έλουζες συγκεκριμένους στόχους με.. σκατά)  και το Crowd Control τα οποία χωρίς κανένα λόγο κόπηκαν για να μπουν αποστολές όπως το Mayhem ( μαντέψετε τι είναι) και το Tank Mayhem (ναι ναι ξεχωριστά τα 2 modes). Το 2 πριν από κάθε αποστολή , άσχετα με το εάν ήταν main quest ή sidequest, είχε και ένα cutscene, το 3 μόνο στα main. Οι 3 νέες συμμορίες αντί να είναι διαφορετικές μεταξύ τους και να έχουν τους δικούς τους, εντελώς ξεχωριστούς στόχους και μεθόδους, μοιάζουν να είναι ίδιες με μια μικρή αλλαγή στα χρώματα των στολών και των οχημάτων. Οι μόνες θετικές προσθήκες συνολικά στο παιχνίδι είναι η δυνατότητα ανάπτυξης του χαρακτήρα μέσω ενός rpg συστήματος , όπου με τα χρήματα που μαζεύεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μπορείς να αγοράσεις νέα skills για εσένα και για τη συμμορία σου, καθώς και την βελτίωση των όπλων και … η προσθήκη ενός τεράστιου μοβ σπαθιού - δονητή για όπλο. Αυτά.
 

Τα γραφικά του Saints Row : The Third είναι αρκετά καλά , τουλάχιστον στο PC , αν και τίποτε το εντυπωσιακό, κάτι όμως που είναι λογικό για ένα open world παιχνίδι. Το voiceacting παραμένει κορυφαίο και η λίστα με τα τραγούδια , αν και μικρότερη από το 2, παραμένει ιδιαίτερα μεγάλη και καλύπτει όλα τα γούστα. Ένα ακόμα θετικό είναι το ότι διόρθωσαν τον χειρισμό με το πληκτρολόγιο και το ποντίκι , ο οποίος ήταν καταστροφικός στο 2 ιδιαίτερα όταν οδηγούσα κάποιο όχημα. Κάτι που ξέχασαν όμως να διορθώσουν είναι το αστείο AI των εχθρών , οι οποίοι δεν κάνουν καμία προσπάθεια να κρυφτούν ακόμα και όταν η κάννη του όπλου ήταν 2 χιλιοστά από τη φάτσα τους, αλλά και των συμμάχων, οι οποιοι πυροβολούσαν αδιακρίτως όπου έβρισκαν , άσχετα αν το ήθελα ή όχι. Ακόμα το AI των αστυνομικών είναι εντελώς σπασμένο , καθώς ενώ μπορείς να ληστέψεις ένα όχημα ή να δολοφονήσεις κάποιον μπροστά στα μάτια τους και εκείνοι δεν θα τους καεί ούτε ένα καρφάκι, αν τολμήσεις έστω να γλείψεις ένα από τα οχήματα τους απλά την γάμησες. Για ένα απλό ακούμπημα με κυνηγούσαν ελικόπτερα, ελεύθεροι σκοπευτές, SWAT, τα πάντα όλα! Ακόμη ένα αρνητικό είναι το γεγονός πως δεν υπάρχει multiplayer πέρα από το Whored mode (το πιάσατε το υπονοούμενο;;), στο οποίο πολεμάς με τους συμπαίκτες σου ορδές από ζόμπι, με μικρό έως κανένα ενδιαφέρων και καμία ανταμοιβή. Θεωρητικά ο λόγος που έγινε αυτό ήταν για να αφοσιωθούν οι developers στο single player ( και εις ανώτερα)

Παρότι έχω περάσει τις 2 τελευταίες παραγράφους να βρίζω το παιχνίδι οφείλω να πω ότι δεν είναι κακό. Αν δεν έχετε παίξει το SR2 (ντροπή σας, να το αγοράσετε πάραυτα) και ψάχνετε για ένα open-world 3rd person shooter κάπως διαφορετικό , με ένα αρκετά καλό σενάριο, μεγάλη δόση χιούμορ, bysexual πάρτυ και μοβ δονητές θα σας ικανοποιήσει απόλυτα. Αν δεν είχα ακούσει ποτέ για το 2 θα του έδινα βαθμό 7 / 10. Επειδή όμως όχι απλά το έχω ακούσει αλλά είναι και ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από 5 / 10
και να περιμένω για το 4 ελπίζοντας ότι θα βελτιώσει την κατάσταση.




Friday 3 August 2012

HELLO WORLD

Crew's Log
Day 883

Αγαπητό ημερολόγιο.

Σήμερα αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα Blog για να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας με άλλους συναδέλφους - συμπολεμιστές - συναθλητές - στρατηγούς και λοιπούς στρατηλάτες. Ανθρώπους, ελφ , ακόμα και ημίθεους που έχουμε σώσει άπειρες φορες τον κόσμο, από διάφορες απειλές και ενίοτε τον έχουμε κυριεύσει ή καταστρέψει.

Αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα Blog από Gamers για Gamers, όπου θα λέμε τα πράματα με το όνομά τους , χωρίς πολλά φρου φρου και αρώματα. Ένα blog που δεν θα φοβάται να πει την γνώμη του , ακόμα και για παιχνίδια που έχουν κάνει πάταγο.

Αυτά τα λίγα από εμάς.
Απλά ελπίζουμε να διασκεδάσετε το ταξίδι μαζί μας!!!



Ορέστης "The Maniac" Μάρκου
Ηλίας Ασλάνογλου " Just Reaper"